Wuustwezel, waar het landschap de hoofdrol speelt !
Ben je klaar om de streek “Rondom Wuustwezel” op een unieke manier te ontdekken? We hebben speciaal voor jou een prachtige fietsroute uitgestippeld die je meeneemt langs de mooiste plekjes van deze regio.
Knooppuntroute: Rondom Wuustwezel
Afstand: 57,5 Km
Ondergrond of wegdek: Aangelegde Stenen Rijbaan & Gravel-Zandverhard
Startpunt: Brasschaat Bossaersstraat, Knooppunt 37
Samengevat:
Rustig rijden, mooie vergezichten, regelmatig langs Boerderijen en boomkwekerijen, 89% prima weg, altijd veilig en meerdere terrasjes & rustplaatsen. Of je nu geniet van een rustige tocht of sportief doortrapt, deze route laat je de volle schoonheid van Wuustwezel ervaren en af en toe steken we de gemeentegrens over gebied Brasschaat, Loenhout, Brecht en Kalmthout.
37-38-21-20-72-71-70-58-57-07-04-02-03-92-91-78-79-96-80-68-37
Download hier gratis de Knooppunt App!
Enkele bezienswaardigheden en sfeerbeelden
Het antitankkanaal in Brasschaat slingert zich als een stille held door het landschap. Ooit gegraven om tanks tegen te houden, nu een paradijs voor fietsers, vogels en verdwaalde libellen. Langs het water lijkt de tijd trager te tikken – ideaal om het hoofd leeg te trappen. De oevers zijn een lust voor het oog: riet, bomen, en soms een reiger met ochtendhumeur. Geen verkeer, geen gejakker, alleen het zachte zoemen van banden over gravel. Wie hier fietst, voelt: verdedigen is verleden tijd, genieten is de nieuwe missie.
Het vliegveld van Brasschaat ligt er wat onwennig bij – een stille getuige van vervlogen hoogdagen, waar vliegtuigen ooit opstegen met meer lawaai dan elegantie. Vandaag is het vooral een plek waar de wind vrij spel heeft en joggers, wandelaars en fietsers de landingsbaan overnemen alsof ze zelf vleugels hebben. De hangars fluisteren nog verhalen van vroeger, terwijl konijnen zich niets aantrekken van militaire nostalgie. Het is zo’n plek waar geschiedenis en natuur elkaar een hand geven zonder veel poeha. Hier trap je tussen verleden en verademing, met de geur van dennen in je neus en een gevoel van vrijheid onder de helm. Want wie hier fietst, stijgt misschien niet op – maar vliegt toch een beetje.
Even dachten we dat we per ongeluk een oprit waren opgereden van een kasteel voor moderne prinsen. Een gigantische villa middenineen stiltegebied, omringd door een gazon waar zelfs een golfbaan jaloers van zou worden. Elk grassprietje stond recht alsof het 's ochtends persoonlijk was gekamd. Geen stoeptegeltje scheef, geen haagje ongeknipt – hier woont iemand die van perfectie zijn hobby heeft gemaakt (of een tuinman met een grasmaaier-fetisj). We hebben even stilgestaan, gezwegen, en toen verder gefietst met het gevoel dat we net een scène uit een Netflix-serie waren binnengefietst.
Een bospad van drie meter breed, kaarsrecht als een catwalk voor fietsers, baande zich een weg door het groen. Links en rechts stonden oude, statige bomen als erehaag – trots, hoog en zwijgzaam, alsof ze al generaties lang toekeken op wie hier passeert. Hun kruinen vormden een bladerdak waar het licht op grijze dagen zachtjes doorheen sijpelt. Hier fietsten we alsof we ergens naartoe moesten, maar stiekem hoopten we dat het nooit zou eindigen. Elke trap voelde als een uitnodiging om nog dieper het bos in te glijden, tussen de schaduw, de stilte en het zachte geritsel van bladeren.
En net voor we het pad op draaiden, stond daar dat vertrouwde bordje met knooppunt 21 – als een discrete gids die ons met een knikje het bos in wenkte.
Daar lag ze plots, een vijver van formaat – groot genoeg om vijf voetbalvelden in te verzuipen. Het water lag er stil en spiegelglad bij, alsof het hele landschap even de adem inhield. Rondom staken hoge naaldbomen hun kruinen de lucht in, strak in het groen en zwijgzaam als wachters. Tussen het riet en de grassen leek de tijd te vertragen, alsof ook de natuur even pauze nam. Geen geroezemoes, geen haast – enkel wind, water en verwondering. We bleven staan, keken, ademden diep in, en beseften: dit is zo’n plek die je hoofd vanzelf leegmaakt.
In Kalmthout ontvouwde het landschap zich als een rustig schilderij met fijne lijntjes. Geen bombast, geen spektakel – gewoon akkers die zich lieten lezen als bladzijdes in een oud boek. Rechte voren, zachte glooiingen, stroken in tinten groen en bruin, elk met hun eigen ritme. Hier en daar een tractor als penseelstreek in beweging, een boerderij op de achtergrond die niet wilde storen. Het was landbouw in zijn puurste vorm: functioneel, maar tegelijk bijna kunstzinnig. Fietsend tussen dit stille vakmanschap voelden we het: ook eenvoud kan ademen, en schoonheid hoeft niet luid te zijn.
Aan een eenvoudige garagepoort stond een oude fiets te blinken in zijn pensioen. Niet meer om te rijden, maar wel om te bloeien. In het mandje vooraan en op de bagagedrager staken bloemen in volle glorie – kleurrijk, speels en trots alsof ze wisten dat ze een hoofdrol speelden in dit stille stilleven. De fiets, ooit wellicht een trouwe metgezel op de baan, had nu een nieuwe bestemming: mensen doen glimlachen. En dat lukte wonderwel, want zelfs wij, in volle vaart, trapten even trager om dit kleine geluk goed in ons op te nemen.
De uitkijktoren “De Klot” in Wuustwezel dook op als een houten wachter tussen de bomen. Een paar trappen omhoog, en plots lag heel de wereld aan onze voeten – of toch een flinke brok Wuustwezel. Velden, bossen, akkers en verre daken werden miniatuur vanuit dit knusse uitkijkpunt. Geen grootsheid met veel franjes, maar wel een plek met karakter. Je hoort er enkel de wind, een verdwaalde vogel en misschien je eigen ademhaling die even stokt van het uitzicht. Even klimmen dus, maar wat je boven krijgt is geen spierpijn, maar een panorama dat je hoofd leeg veegt.
Uitkijktoren De Klot, gelegen op de grens van Wuustwezel, Kalmthout en het Nederlandse Zundert, biedt een panoramisch uitzicht over natuurgebied De Maatjes.De naam 'De Klot' verwijst naar een klomp veen of turf, een knipoog naar de rijke geschiedenis van turfontginning in deze streek.Tussen 1250 en 1750 werd hier op grote schaal turf gewonnen, dat vervolgens werd vervoerd naar steden als Roosendaal, Bergen-op-Zoom en Antwerpen, waar het diende als brandstof voor onder andere bierbrouwerijen.
Heb je de route geprobeerd? Laat ons weten wat je ervan vond, we horen graag jouw ervaringen!
